ใช้เวลาประมาณสามอาทิตย์เห็นจะได้ ในการอ่าน สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) เล่มที่ 2 ที่มีอยู่ ซัก 30 ตอน … ก็เฉลี่ยหยิบมาอ่านวันละตอน สองตอน (ได้เคยเล่าเกร็ดของเล่มที่ 1 แล้วนะ สามารถดูได้ที่นี่ครับ)
เล่มนี้ เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้น โดยเฉพาะเรื่องการแย่งชิง ต่อสู้ เพื่อเป็นใหญ่ … ทุกคน ทุกฝ่าย อ้างว่าทำเพื่อความสงบสุขของบ้านเมืองทั้งสิ้น แต่ก็ต้องมาฆ่าฟันกัน … แปลกดี
วิวัฒนาการของตัวละคร
วิวัฒนาการหรือพัฒนาการของตัวละคร ก็น่าสนใจ
เล่าปี่ ไม่รู้นะ มันรู้สึกว่า แทบจะไม่มีพัฒนาการ ติดอยู่กับการเป็นพระเจ้าอา ซึ่งจริง ๆ ไม่เห็นมีใครจะสนใจเลย … ติดกับสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็น “คุณธรรม” ทำให้บางทีรู้สึกว่า เอาเรื่องเล็กน้อย มาขวางทาง สิ่งที่ยิ่งใหญ่ (ลูกน้อง ทีมงาน น่าจะรำคาญพอดู)
ขงเบ้ง ฉลาด เหมือนหยั่งรู้ฟ้าดิน ผู้คนเกรงกลัว ส่วนตัวเห็นมีส่วนน่าสนใจอยู่ คือ ช่วงที่เล่าปี่ ไปหา ต้องไปถึงสามรอบ ขงเบ้งโชว์เหนือตั้งแต่ตอนนี้ (ตั้งใจรึเปล่าไม่รู้) เพราะ การที่ไปสามรอบกว่าจะได้เจอ เหมือนกำลังเพิ่มค่า (Value) ให้ตนเองอยู่ (ของดีไม่ได้มาง่าย ๆ) … ที่เหลือของเล่มนี้ ทำไมรู้สึกว่า สิ่งที่เป็นความฉลาด กลับเหมือนเล่ห์กล ยังไงก็ไม่รู้ เอาชนะด้วยเหลี่ยมตลอดเลย … เขาอาจจะฉลาดเกินไปสำหรับเราก็ได้ ฮะฮะ … เข้าไม่ถึง คิดหลายตลบ ซับซ้อน
โจโฉ ไม่รู้ว่า จริง ๆ ต้องการอะไรกันแน่นะ ด้านนึง ก็สุดยอดมากในเรื่องของการเป็นผู้นำ ในเรื่องของการไม่ยอมแพ้ ล้มแรง ๆ ก็กลับไปฟื้นตัว มาสู้ใหม่ วางแผนใหม่ หาทางใหม่ … แต่อีกมุม โคตรโหด ความคิดและการกระทำล้ำลึก แต่แฝงด้วยความเลือดเย็น
ซุนกวน เหมือนเงียบ ๆ ไม่มีอะไร แต่ลองมานั่งนึกดู ซุนกวนไม่ธรรมดา … สังเกตดูว่า เทียบกับโจโฉและเล่าปี่แล้ว แทบจะไม่ต้องลงมือออกรบเองเท่าไร แต่ทำไมเป็นใหญ่ในกังตั๋งได้ … ซุนกวนนี่ ส่วนตัวคิดว่า เนียนมาก ในเรื่องการบริหาร ที่มีการแบ่งขุนพล ผู้นำฝ่ายทหาร ฝ่ายปราชญ์ ชัดเจน … แถมหลัง ๆ นี่ มีผสมผสานทั้งคนรุ่นเก่า รุ่นใหม่ได้อย่างลงตัว
ซุนกวน ยังล้ำลึกและทันสมัยเรื่องการเมืองไม่น้อย ดั่งคำว่า “ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร” … วันนี้ดีกับเล่าปี่ ไม่ญาติดีกับโจโฉ … อีกไม่นาน ก็ตีกับเล่าปี่และเข้าทีกับโจโฉ … ทั้งนี้ เพื่อให้บรรลุประโยชน์ทั้งของกังตั๋ง และตัวเอง
รายละเอียดเนื้อเรื่องมันเยอะแยะ สนุกสนานดีนะเล่มนี้ … แต่วันนี้ ขีด ๆ เขียน ๆ เท่านี้พอ … ไว้ค่อยไปหยิบเล่มสามมาเล่าต่อครับ